Poezja polska

Najnowsza książka Bogdana Prejsa to świat zamknięty: ograniczony murami, ścianami, rantem wanny, rdzą, która pożera świat. Podmiot liryczny, który wie już niemal wszystko (choć wciąż ma odwagę zadać najważniejsze pytanie: „ktoś kiedyś widział miłość?”), wydaje się, wyposażony w tę wiedzę o sobie i życiu, umiejętnie poruszać w labiryncie zdarzeń, ludzi i rzeczy. Jest jednak ograniczony zasiekami własnej skóry, ciała. To nomadyczność czy monadyczność? To ruchy Browna czy traktat o ostatecznej samotności? A może analiza pułapki czasu („to się dzieje nie wiadomo kiedy”), w jaką wpada każdy z nas?

Wydanie I, 2005

Sam tytuł najnowszego tomu wierszy Marcina Sendeckiego 11 przypisów do „22” oraz 33 inne obiekty tekstowe może od razu narzucić siatkę odniesień do konkretnych zapośredniczeń. Wszak stojące w tytule „22” to nic innego, jak tytuł tomu wierszy Sendeckiego wydanego w 2009 roku, zawierającego w przeważającej mierze sonety, który teraz zostaje twórczo rozwinięty jedenastoma „przypisami” w postaci, a jakże, również sonetów, którym towarzyszą - niejako na prawach eskorty - rozpisane w zróżnicowanych formach wiersze i mikro prozy.

Zawsze wydawało mi się, że w dobrej poezji coś zadaje pytanie, a ktoś próbuje udzielić odpowiedzi. Pozwolić wybrzmieć temu pytaniu już jest sztuką. Nie mam pojęcia, kto je zadaje, ale Karina Stempel po raz pierwszy udziela na nie swoich odpowiedzi. Być może dzięki temu jest to jej tom najodważniejszy.

Wduszenie jest świetne i świeże bez dwóch zdań. Dawno nie czytałem wierszy naładowanych tak dużą energią języka, wyobraźni, żywych problemów. Odczuwanie i myślenie poetyckie przebija się przez bożka niemożności - niemożności pisania według głębokiego siebie i wartości branych na serio. Wiersze Jerzego Suchanka są odważne, pisane przeciw zgodzie na dryfowanie życia osobistego i społecznego.

Wydanie I, 2007

Wybór, układ, redakcja i przedmowa: Wacław Tkaczuk

Wydanie I, 2005

Odpowiedzią na obojętność świata jest żarliwość poetyckiej o nim opowieści – i tym właśnie są wiersze Andrzeja Titkowa, których bohater, czuły współuczestnik zdarzeń i wrażliwy obserwator, pozostaje wierny młodzieńczemu zaangażowaniu nie pozwalającemu milczeć wobec rozpoznawanego wokół zła i nakazującemu przebijać się przez otaczającą ciemność by próbować, jak Syzyf, ze świadomością nieuniknionego, ocalić kruchą i delikatną, wiążącą go z innymi ludźmi tkankę wartości nieredukowalnych, tych zatem, bez których wszystko się rozsypuje w skazane na spopielenie śmietnisko tandety doraźnego przemijania.

Na tom składają się utwory napisane pomiędzy wiosną 1973 roku (tytułowy cykl Apoteoza tańca) a 12 listopada 1975 roku, którą to datą, z dopiskiem „na własne imieniny”, opatrzył autor zamykający zbiór tekst pt. I runęło. Większość wierszy powstała w Berlinie, w miejscu stałego zamieszkania Wirpszy po roku 1971 i po decyzji o pozostaniu za granicą. Została ona wymuszona okolicznościami zewnętrznymi, tj, odmową przedłużenia paszportu przez polskie władze w roku 1972, po publikacji w języku niemieckim książki Polaku, kim jesteś?