Zapraszamy na spotkanie autorskie LESZKA SZARUGI związane z promocją książki eseistycznej "Znaki przesilenia" (wyd. Convivo – seria Jeden esej, 2017).

Prowadzenie: Maciej Melecki i Krzysztof Siwczyk

 

 

Można się zastanawiać nad kwestią budzącą największe wątpliwości, a mianowicie nad sensem poezji - czy to lingwistycznej, czy konkretnej - której istota sprowadza się do mniej lub bardziej świadomej refleksji na temat języka: owych gier i zabaw językowych, których efektem jest skupienie na znaczeniu słów i językowych struktur. Dla wielu komentatorów ten rodzaj twórczości daleki jest od podnoszenia istotnych spraw egzystencjalnych i sprowadza się do dziwacznych właśnie i błahych, jeśli nie wprost krotochwilnych igraszek. Rzecz w tym, że refleksja dotycząca języka dotyczy zarazem człowieka i jego kondycji - przede wszystkim poznawczej, nierzadko jednak też moralnej czy społecznej: żyjemy w języku, relacje między nami są przede wszystkim - choć nie jedynie [...] relacjami językowymi".

 

Leszek Szaruga

"Znaki przesilenia" (fragment)


LESZEK SZARUGA – właściwie Aleksander Wirpsza, ur. 1946 – poeta, prozaik, tłumacz poezji niemieckiej, wykładowca uniwersytecki, historyk literatury i krytyk literacki. Syn poety Witolda Wirpszy i Marii Kureckiej (tłumaczki). W 1965 roku podjął studia na Wydziale Filozofii UW. Brał udział w wypadkach marcowych 1968 roku na terenie UW, aresztowany i więziony przez kilka miesięcy, a następnie relegowany z uczelni z zakazem studiowania do 1971 roku. W tym czasie pracował jako sprzedawca, pomocnik ślusarza w Miejskim Przedsiębiorstwie Remontu Dźwigów Osobowych w Warszawie, a w latach 1969–1970 w Dziale Bibliografii i Dokumentacji w Muzeum Historycznym m. st. Warszawy. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych redaktor pism drugiego obiegu – „Puls”, „Wezwanie”. W latach 1979–1989 stały felietonista literacki w rozgłośni polskiej Radia Wolna Europa. Od 1979 roku współpracował również z „Kulturą” – pod koniec istnienia pisma był w nim szefem działu poezji. W latach 1987–1990 mieszkał w Berlinie Zachodnim, gdzie współpracował z sekcjami polskimi BBC, Deutsche Welle oraz czasopismami emigracyjnymi. W roku 2000 habilitował się na UAM w Poznaniu na podstawie rozprawy Państwo – historia – literatura. Od przyjazdu na stałe do kraju w roku 2003 wykładowca Uniwersytetu Szczecińskiego, Częstochowskiej WSP, a obecnie Uniwersytetu Warszawskiego. Redaktor pism „Nowaja Polsza” oraz „Przegląd Polityczny”. Laureat Nagrody Kościelskich (1986) oraz nagrody literackiej „Kultury” (1999). Opublikował kilka książek krytycznoliterackich i eseistycznych, m.in.: „Dochodzenie do siebie. Wybrane wątki literatury po roku 1989” (1997), „Co czytamy? Prasa kulturalna 1945–1995” (1999), „Przestrzenie słowa” (2002). Jako poeta debiutował w 1967 roku wierszami „Symbole” i „zastygło nagle dojrzewanie” ogłoszonymi w „Życiu Literackim” (nr 53). Dotychczas opublikował kilkanaście tomów poetyckich, m.in.: „Wiersze” (1980), „Nie ma poezji” (1981), „Czas morowy” (1982), „Mgły” (1987), „Po wszystkim” (1991), „Skupienie” (1996), „Panu Tadeuszowi” (2001), „Mówienia” (2004), „Blag” (2008). Mieszka w Warszawie.